Candlelight pianoconcert in een kerk in Amsterdam, Italiaans eten vooraf

bespaard: € 5,20 (40% dalvoordeel door de week)

stappen: 10.000

Het concert in de Posthoornkerk begint pas om half tien in de avond, maar we (vier personen van NMLK, twee dames en twee heren) besloten dat Italiaans eten voorafgaand aan de muziek van Ludovico Einaudi wel passend zou zijn. Voor de spits ingecheckt, dus nog tweeënhalf uur te vroeg in Amsterdam. Ik neem de metro naar het Rokin en bezoek de Nespresso Boutique aan de Heiligeweg. Deze zitten in een prachtig monumentaal pand en ik krijg uitgebreid advies van een soort personal shopper. De dozen met koffiecapsules krijg ik in een mooie linnen tas mee, hoera.

Ondertussen loopt er over het Rokin een grote demonstratie, de vele vlaggen maken snel duidelijk dat het om Oekraïne gaat. Ik duik De Drie Graefjes in, waar boven nog één tafeltje vrij is. Wat neem je om vijf uur? Ik kies een gember-sinaasappelthee en een carrot-cupcake, echte worteltjestaart dus! De bediening spreekt Nederlands, om mij heen hoor ik ook Engels. Ik probeer nog meer talen op te vangen, maar in het geroezemoes overheersen Nederlands en Engels.

Om vijf voor zes worden we verzocht af te rekenen bij de kassa. Daar valt mijn oog op de regenboogtaart die zo’n 20 cm hoog is (foto). Langzaam wandel ik door smalle straten naar het Italiaanse restaurant. Onderweg zie ik allerlei wonderlijke dingen. Zoals een bubble tea bar met een lift voor de bubble teas (die boven worden gemaakt). Een bakkerij in een prachtig hoekpand. Een riksja. Een kraakpand. Een tattooshop waar mensen op hun buik liggen en op hun telefoon zitten (geen foto). Erg scheve, maar wel mooie, huizen. Een afgedankte droger.

In het restaurant Sapore Italiano was een fijne tafel bij het raam voor ons gereserveerd. De heren kozen biefstuk en wij dames zalm met sinaasappelsaus. Het was heerlijk en een toetje ging er ook nog in – tiramisu voor mij. We mochten apart afrekenen en liepen vlot naar de kerk in de Haarlemmerbuurt.

Een half uur voor aanvang kon je naar binnen in de mooi verlichte en indrukwekkend hoge kerk, om de voorste stoelen in het (2e) vak te krijgen. Iets na half tien ging het licht uit en was er alleen nog het (nep)kaarslicht. Een pianiste met conservatorium-achtergrond nam plaats achter de vleugel en vertelde iets over de muziek. Einaudi’s prachtige wegdroom-muziekstukken worden als ‘minimalistische muziek’ beschouwd. Bekend is zijn filmmuziek van The Untouchables, de Franse film uit 2011. Maar ook van een awareness campagne voor het smelten van de ijskappen als gevolg van de klimaatverandering. Bij het laatste nummer mocht er gefilmd en gefotografeerd worden.

Vlot lopen we terug naar het Centraal Station waar ik de Sprinter instap. Precies om middernacht ben ik thuis. Mijn Assepoester-tijd ;-)