Workshop shibori – oftewel tie dye – bij de Vrije Academie in Amsterdam

bespaard: € 7,80
aantal stappen: 7500

Twee maanden van tevoren had ik mij ingeschreven voor een workshop die mij leuk leek: shibori. Zonder dat ik wist dat het zo heette, deed ik dit al in de jaren ‘80. Ik vroeg oude, witte lakens aan mijn oma, voor zover ze die niet in de oorlog al had geruild voor voedsel. Scheurde deze in vierkanten. De stofverf en fixeer kocht ik van mijn zakgeld bij de drogist (Dylon, in van die rondjes). Ik bond het af met katoenen draad en ontdekte dat donkere kleuren beter effect hadden. Ik had zelfs een hele dekbedhoes en kussensloop onder handen genomen. Ik geloof dat ik die niet zelf naaide (behalve sierkussens), maar dat ik gewoon een effen set gebruikte.

Het begon destijds met batiken, dat wilde ik graag kunnen, dus ik kocht speciale was, die moest je verwarmen en dan met een djintan op de stof tekenen. Na het verfbad moest je de was er dan weer uitstrijken. Je raadt het al, wat een geknoei… Dat mijn moeder nooit bang was dat het huis af zou branden of haar strijkijzer verknoeid zou zijn! Ik vermoed dat ze de details niet wist. De ergste zorg was dat de gehele wasmachine blauw zou kleuren. Ja de kleur geeft af op het rubber maar dat geeft niet ;-) 

Het afbinden geeft veel makkelijker resultaat. En de Japanners hadden het al vroeg te pakken, maakten er mooie kimono’s mee. 

De trein naar Amsterdam had vertraging, en dus kwam de trein naar Utrecht eerst binnenrijden. Ik uilskuiken kwam er bij Naarden-Bussum achter dat ik in de verkeerde Sprinter was gestapt. Op perron 1 rijden de treinen terug naar Almere, of alsnog naar Amsterdam. Nu niet weer in de verkeerde trein stappen! Eenmaal in Amsterdam had ik nog luttele tien minuten om naar mijn workshop te komen. Ik pak de metro tot Rokin en twee YouTubers zijn aan het filmen in de metro. Ik app mijn zoon en die vraagt hoe ziet ie eruit? Ik: Eh als een angry bird? “Oh leuk dat is Dang Do!”. Toen moest ik nog rennen langs de vele toeristen, twee bruggen over, naar de Herengracht. Vijf minuten te laat kwam ik binnen…

We kregen uitleg, er lagen voorbeelden, en voldoende materialen stonden klaar. Ook waren er schorten van de academie zelf. Iedereen – allemaal vrouwen – ging aan de slag. Tijdens de 30 minuten verfbadje kon je nog rustig thee drinken, opruimen, foto’s maken enz. Alle resultaten waren verrassend. Behalve ieder drie lapjes mochten we ook nog een tas of een theedoek doen. En je kon ook nog zelf een t-shirt oid meebrengen. De H&M kon ik in die -5 minuten onmogelijk bereiken, maar dit is iets dat je vrij makkelijk ook thuis kunt doen.

Tevreden ging iedereen met natte lapjes in kranten gevouwen weer naar huis. Ik besloot onderweg eens die bubble tea bar met die lift te proberen. Je bestelt en betaalt bij een zuil, wat wel makkelijk is, want dan kun je meteen ook aankruisen hoe zoet je hem wilt hebben, wat voor bubbles en andere extra’s je erin wilt. En dan wordt het boven uit het zicht gemaakt en komt naar beneden met het liftje. Bij het Rokin speelde een pianist (genaamd Arian Muller) prachtige muziek van Ludovico Einaudi, ik herkende het van het concert van twee weken terug.

Alsof het allemaal niet op kon, haalde ik op Amsterdam centraal nog even een kroketje uit de automatiek en in Almere Poort een bloemetje… uit de automatiek! Het was gewoon nog licht om half zeven!