Workshop Limburgse vlaai bakken in Schin op Geul – “Volle poele, man”

bespaard: € 35,90

stappen: 8000

Op zondagochtend in de winter – dus nog donker – om zeven uur opstaan, een goede oefening om te kijken of ik weer eens een goedkope ochtendvlucht kan nemen. De trein van 8:28 naar Utrecht is uitgevallen, was het vrijdag nog een seinstoring, vandaag is het zonder opgaaf van reden. Maar ik kan natuurlijk ook prima vanaf Amsterdam CS de trein naar Maastricht pakken. Op perron 4b komt ie binnenrijden. Het is een dubbeldekker die nodig eens door de wasstraat moet. Ik installeer mij in de eerste klas, waar ik nog een upgrade voor had voor 1 euro, geldig t/m vandaag. Thermoskannetje kruidenthee, overnight oats met appel en kaneel, en gaan met de vuilgele rakker. In twee uur en twintig minuten ben je van Amsterdam in Maastricht.

Het glooiende landschap, dat je een paar koppen thee verder vanuit het raam ziet, heeft een on-Nederlandse aanblik. Maastricht is een kopstation, net als Zandvoort. Je kunt er gewoon niet verder. Of toch wel, op spoor 5 kun je met een Belgische trein naar Luik, en op spoor 6 met Arriva naar Kerkrade. Het monumentale station heeft onder meer een Hema, een Ako en een dönerzaak. De ijskoude wind verraadt dat de wintersporters even verderop sneeuwval kunnen verwachten. Net voordat het korte Arriva-treintje wegrijdt, stapt er nog iemand binnen, kijkt waar plek is en mompelt: “Volle poele, man”.

Het zandsteen van het stationnetje van Valkenburg is zo zacht dat iedereen er zijn naam in krast. Schin op Geul is een schattig plaatsje, waar je na een rondje op de kerk na vijf minuten ook weer uit loopt. Achter het Maria-kapelletje is het adres voor de workshop vlaai bakken. Caatje doet het vaker en vindt het merkbaar leuk om te doen. De keuken is zo ingericht dat je er met tien mensen tegelijk aan de slag kunt. Achter de keuken is ook nog een yoga-ruimte, waar denk ik partner An de lessen geeft. Deegbolletjes en fruitvulling liggen al klaar. We krijgen uitgebreid en met humor uitleg. Ik ben de enige ‘noorderling’ en men doet af en toe moeite geen Limburgs te praten. 

We mogen een jeans kookschort om – van de Zeeman! – rollen ons deeg uit, en Caatje laat zien hoe ze het behendig dubbelvouwt, neerlegt met de punt in het midden van de vorm en dan weer openvouwt. De randen mogen losgeknipt met een schaar. Gaatjes prikken met een vork en dan de vulling erin scheppen. Half kersen en half appel, desgewenst met kaneel. Dan weer deeg uitrollen voor de bovenkant. Er is een handige stans voor de ruitjesvorm, en we mogen vormpjes uitsteken van de restjes deeg. Bij een dichte vlaai moet er wel een gaatje in om de lucht te laten ontsnappen, ik kies een hartjesvorm. Er is ook een teckel, een vlinder, iedere vlaai krijgt een persoonlijke touch. Met wen kwastje koffiemelk erop voor de glans en naar keuze wat bruine suiker. In de drie ovens gaan zes vlaaien. Ze hoeven maar twintig minuten te bakken. Ondertussen drinken wij koffie en thee met havermout-appeltaart in een ruimte achter, waar de kerstkaarten aan een ladder aan het plafond hangen.

Er wordt contant afgerekend, we krijgen het recept mee (speltmeel, vegan en zonder conserveermiddelen natuurlijk) en nemen hartelijk afscheid. Om half vier zit ik alweer in mijn treintje terug naar Maastricht, met de nog warme vlaai in een doos met logo. Hier word je toch blij van? Ik in ieder geval wel!